خبرگزاری آریا -در شرایطی که فشارهای اقتصادی و شکافهای اجتماعی نفس اقشار آسیبپذیر را به شماره انداخته، اظهارات اخیر وزیر کار مبنی بر حذف کامل یارانه معترضان، نهتنها واکنشی تند در افکار عمومی برانگیخته، بلکه پرسشهایی بنیادین درباره ماهیت حکمرانی، حق اعتراض، و جایگاه شهروند در ساختار قدرت را پیش کشیده است.
1. اعتراض: حق بنیادین یا جرم اقتصادی؟
حق اعتراض، نه امتیازی اعطایی بلکه حقی قانونی و اخلاقی است که در اصل 27 قانون اساسی به رسمیت شناخته شده. پیوند زدن اعتراض مدنی با حذف حمایت اقتصادی، مرز میان «شهروند مسئول» و «تابع بیصدا» را مخدوش میکند. چنین رویکردی نهتنها با روح قانون ناسازگار است، بلکه سرمایه اجتماعی را تهدید میکند و اعتماد عمومی را فرسایش میدهد.
2. یارانه: ابزار حمایت یا اهرم کنترل؟
فلسفه وجودی یارانه، حمایت از اقشار ضعیف در برابر نابرابریهای ساختاری است. تبدیل این ابزار حمایتی به اهرم فشار سیاسی، عدالت اجتماعی را به گروگان رضایت حکومتی بدل میکند. تهدید به حذف یارانه نهتنها از منظر اجرایی غیرواقعگرایانه است، بلکه پیامدهای اقتصادی و اجتماعی آن میتواند به بیثباتی گسترده دامن بزند.
3. مشروعیت قدرت در گرو احترام به کرامت انسانی
اقتدار پایدار، نه از مسیر تهدید بلکه از راه گفتوگو و اقناع شکل میگیرد. حکمرانیای که اعتراض را با حذف معیشت پاسخ دهد، در واقع از گفتوگو گریزان و از نقد ناتوان است. چنین رویکردی، زبان قدرت را جایگزین زبان مشارکت میکند و فاصله میان مردم و حاکمیت را افزایش میدهد.
4. مسئولیت گفتار در عصر بحران
در شرایط حساس اقتصادی، هر واژه مسئولان میتواند پیامدهای اجتماعی عمیقی داشته باشد. تهدید به حذف یارانه، نهتنها فاقد پشتوانه حقوقی است، بلکه از منظر اخلاق اداری نیز ناپسند و غیرسازنده است. جامعه امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند شفافیت، پاسخگویی و گفتوگوی صادقانه است.
اعتراض، فرصت اصلاح نه تهدید اقتدار
سخن گفتن از «دروغگویی مردم» و تهدید به حذف یارانه، نشانهای از ضعف در ارتباط اجتماعی و ناتوانی در پذیرش نقد است. حکمرانی هوشمند، بر پایه احترام به کرامت شهروند، شفافیت در تصمیمگیری، و تقویت فضای نقد سازنده بنا میشود. اگر اعتراض را تهدید ببینیم، سرمایه اجتماعی را از دست خواهیم داد؛ اما اگر آن را فرصتی برای اصلاح بدانیم، مسیر پایداری و همبستگی اجتماعی هموار خواهد شد.
اکنون زمان آن است که دولت به جای تهدید، به گفتوگوی صادقانه با مردم روی آورد، فضای نقد را به رسمیت بشناسد و از زبان قدرت به سوی زبان اعتماد حرکت کند. هیچ حکومتی بدون احترام به صدای شهروندان، پایدار نخواهد ماند.