خبرگزاری آریا - در روزگاری که جامعه ایران با بحرانهای جمعیتی، روانی و اجتماعی دستوپنجه نرم میکند، آموزش و پرورش باید مأمن آرامش، امید و رشد برای کودکان و نوجوانان باشد. اما آنچه در هفتههای اخیر با خبرهای تلخ از خودکشی دانشآموزان سام زارعی و نیما نجفی شنیده شد، نه فقط یک تراژدی انسانی، بلکه زنگ خطری برای نظام مدیریتی آموزش و پرورش است؛ نظامی که به جای انسانمحوری، گرفتار مناسبات سیاسی، انتصابات قبیلهای و بیتوجهی به کرامت انسانی شده است.