خبرگزاری آریا - روستاها از دیرباز بهعنوان رکن اصلی شکل گیری، پایداری و تولید در جوامع شناخته میشدند. بخش عمدهای از نیازهای غذایی کشور، از دل زمینهای حاصلخیز روستایی و تلاش کشاورزان و دامداران بهدست میآید. با این حال، در سالهای اخیر، بیتوجهی به مشکلات و نیازهای روستاییان موجب شده این بخش حیاتی اقتصاد ایران با بحرانهای متعددی روبهرو شود.
نبود حمایت کافی از کشاورزان، افزایش هزینه نهادههای دامی و کودهای شیمیایی، و اجرای ناقص طرح خرید تضمینی محصولات کشاورزی، باعث شده تولید در بسیاری از مناطق روستایی صرفه اقتصادی خود را از دست بدهد. از سوی دیگر، بحرانهای زیستمحیطی همچون کاهش منابع آب و فرسایش خاک، تولید کشاورزی را در شرایط دشوارتری قرار داده است.
نتیجه این بیتوجهی، مهاجرت گسترده روستاییان به شهرهاست؛ روندی که در سالهای اخیر شدت گرفته و سبب شده بسیاری از روستاها خالی از سکنه شوند. طبق آمارهای رسمی، در حال حاضر تنها حدود 26 درصد جمعیت کشور در روستاها زندگی میکنند؛ عددی که هر سال کاهش مییابد و زنگ خطر جدی برای آینده تولید ملی بهصدا درآورده است.
ادامه این وضعیت میتواند پیامدهایی چون افزایش وابستگی به واردات مواد غذایی، رشد تورم، کاهش امنیت غذایی و گسترش فقر را در پی داشته باشد. روشن است که توسعه پایدار بدون حضور فعال و توانمند روستاها ممکن نیست.
کارشناسان تأکید دارند که برای بازگرداندن رونق به روستاها، باید سیاستهای حمایتی هدفمند و واقعی در دستور کار قرار گیرد؛ از جمله افزایش تسهیلات مالی و بیمهای برای کشاورزان، توسعه صنایع تبدیلی، سرمایهگذاری در زیرساختهای روستایی و ایجاد فرصتهای شغلی پایدار برای جوانان.
روستا فقط محل سکونت نیست؛ ریشهی حیات اقتصادی و اجتماعی ایران است. بیتوجهی به آن، در واقع بیتوجهی به آینده کشور است. اکنون زمان آن رسیده که توسعه روستایی از حاشیه تصمیمسازیها خارج و در اولویت برنامههای ملی قرار گیرد.
تهیه و تنظیم: سهیلا امیری