خبرگزاری آریا -در روزگاری که رسانههای خارجی تلاش دارند تصویری ناعادلانه و نادرست از وضعیت اقلیتهای دینی در ایران ارائه دهند، اقدام شهرداری تهران در نامگذاری یکی از ایستگاههای مترو به نام مقدس حضرت مریم (س) را باید یک حرکت هوشمندانه، فرهنگی و سیاسی دانست که فراتر از یک تصمیم شهری، حامل پیامی ملی و بینالمللی است.
نماینده مسیحیان ارامنه شمال کشور، در واکنش به این نامگذاری، از شهرداری تهران صمیمانه قدردانی کرده و آن را نشانهای از احترام عمیق ملت ایران به همه پیروان ادیان الهی دانسته است. این قدردانی، نهتنها بازتاب احساسات جامعه ارامنه، بلکه گواهی بر تأثیر مثبت این اقدام در تقویت همزیستی دینی و اجتماعی در کشور است.
پاسخ به تحرکات رسانهای خارجی
در سالهای اخیر، برخی رسانهها و نهادهای خارجی تلاش کردهاند با بزرگنمایی موارد جزئی یا تحریف واقعیتها، ایران را کشوری ناامن برای اقلیتهای دینی معرفی کنند. این در حالی است که نامگذاری ایستگاهی در قلب پایتخت به نام حضرت مریم (س)—شخصیتی مقدس و مشترک میان اسلام و مسیحیت—پاسخی عملی و مؤثر به این فضاسازیهاست.
این اقدام، نشان میدهد که احترام به مقدسات ادیان، نهتنها در قانون اساسی ایران جایگاه دارد، بلکه در سیاستگذاری شهری نیز بهصورت ملموس و عمومی اجرا میشود. چنین نمادهایی، بیش از هزاران بیانیه، قدرت اقناع دارند و میتوانند تصویر واقعی ایران را به جهانیان نشان دهند.
شهرداری و دیپلماسی فرهنگی
شهرداری تهران با این نامگذاری، نقش خود را فراتر از مدیریت شهری ایفا کرده و وارد عرصه دیپلماسی فرهنگی شده است. این حرکت، نهتنها دلگرمی برای جامعه مسیحی ایران است، بلکه الگویی برای سایر شهرها و نهادهاست تا در سیاستگذاریهای خود، به تنوع دینی و فرهنگی کشور توجه کنند.
پیشنهاد برای ادامه مسیر
با توجه به موفقیت این اقدام، پیشنهاد میشود شهرداری تهران و سایر نهادهای شهری، همین رویکرد را برای دیگر اقلیتهای دینی نیز دنبال کنند. نامگذاری اماکن عمومی به نامهای مقدس زرتشتی، یهودی، یا حتی مفاخر فرهنگی اقلیتها، میتواند به تقویت وحدت ملی، کاهش سوءتفاهمها، و افزایش اعتماد عمومی منجر شود.
نامگذاری ایستگاه متروی حضرت مریم (س)، یک اقدام هوشمندانه، نمادین و تأثیرگذار بود که توانست هم دل جامعه ارامنه را بهدست آورد و هم تصویری روشن از همزیستی دینی در ایران به جهان ارائه دهد. این مسیر باید ادامه یابد، زیرا وحدت ملی ایران، همچون فرشی هزاررنگ، از احترام متقابل میان اقوام و ادیان شکل گرفته است—و شهرداریها میتوانند نگارگران این فرش باشند.